เรื่องราวของบ้านศาลาดิน

โดยคนในชุมชนได้อยู่ต่อโดยยึดหลักเศรษฐกิจพอเพียง แต่ความสบายมันเกิดขึ้นก็มีปัญหาตามมา องค์กรณ์ท้องถิ่นสอนให้ชุมชนพึ่งพาแต่รัฐ ทำให้ประชาชนไม่ช่วยเหลือตนเอง เมื่อมีปัญหาอะไรก็เรียกรัฐอย่างเดียว น้ำในคลองมหาสวัสดิ์ก็เน่าเสีย ลูกหลานทิ้งถิ่น หลังจากนั้นก็ได้รวมกลุ่มเพื่อพัฒนาคลองมหาสวัสดิ์ไปเน้นที่การท่องเที่ยวแต่ลืมที่จะคำนึงถึงสภาพแวดล้อม ทำให้ผักตบชวามีมากมายและไม่มีคนสนใจจะมาเที่ยว ทำให้ต้องเริ่มที่จะใช้ทรัพยากรให้เป็นประโยชน์โดยเริ่มจากให้คนในชุมชนไปเก็บผักตบชวาขึ้นมาและนำมาขายกิโลละ20บาท โดยเงินที่นำมาจ่ายให้คนในชุมชนคือเงินที่นำมาจากการนำผักตบชวามาใช้ให้เกิดประโยชน์ โดยทำดินให้คนอื่นมาซื้ออีกทีหลังจากผักตบชวาหมดก็ทำกลุ่มเรือคอยพานักท่องเที่ยวไปเที่ยวจุดต่างๆซึ่งในตอนนั้นวิ่งได้เพียงไม่กี่บ้านทำให้คนในชุมชนค่อยๆมาเข้าร่วม จนมี77ร้านและให้ทุกคนมีผลประโยชน์ร่วมกันโดยให้คนเข้ามาเที่ยว ลูกหลานก็เรื่มกลับมาพัฒนาสิ้นค้าและบริการ ซึ่งสรุปได้ว่าคนในชุมชนได้นำทุกอย่างกลับมาใช้ให้เกิดประโยชน์และเพิ่มมูลค่าเพื่อสร้าง โดยทำตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง